Achterop een fietstaxi hobbelen we door een dorp over de stoffige paden op weg naar de school waar we een klaslokaal hebben gehuurd om 8 kerkleiders uit deze regio te trainen. Onderweg zwaaien mensen hartelijk naar ons. Malawi staat bekend als “Het Warme Hart van Afrika” vanwege de gastvrije bevolking. Het klopt, het is inderdaad een vriendelijk volkje.
We vinden de mannen nog zittend bij de lokale voorganger aan een ontbijt van gekookte zoete aardappel, dus wachten we nog maar even. Geduld is een schone zaak in Afrika. Een blanke heeft een horloge en een Afrikaan heeft de tijd.

De mannen zijn verwachtingsvol wat God hen deze week via ons wil leren. Het valt ons op, toen we vroegen hoe ze tot geloof in Jezus waren gekomen, dat wel de helft van hen een droom van God had gehad. Hoe bijzonder werkt God om mensen te bereiken.
Twee van de leiders hebben nog geen eigen Bijbel en nemen die de eerste dag dankbaar in ontvangst. Nu kunnen ze zelf de woorden van God lezen en onderwijzen.

De lessen die we geven zijn eenvoudig met veel dagelijkse voorbeelden wat volop herkenning geeft. De les over Gods liefde voor hen en hun waarde slaat erg aan. Meer en meer gaan ze hun waarde zien en dat ze niet zijn ontworpen om bedelaars te zijn, maar waardige zonen van God. God de Vader heeft goede dingen voor hen in petto. Het onkruid van armoede-denken wordt eruit getrokken en het goede zaad van God wordt geplant in de harten van deze mannen.
Ook blijkt het een grote eyeopener te zijn, dat het als kind van God niet juist is om magie te gebruiken voor een goede oogst. De mannen zijn hierdoor erg geraakt en gezamenlijk vragen we vergeving aan God. En vervolgens klinkt er een prachtig Afrikaans meerstemmige loflied in het lokaaltje.

Tijdens de lunch worden we geacht alleen met Byson in het huisje van de lokale voorganger te eten en de mannen buiten onder een boom. Dit is een vorm van respect tonen in deze cultuur. Maar echt gemakkelijk voelt het niet voor een westerling.
Zittend op een rotan mat op de grond met verschillende schaaltjes eet je met de hand een berg nsima met heerlijke vers gevangen vis uit de rivier en een soort gekruide andijvie.

De les gaat weer verder. Twee van de leiders zijn vorige week tijdens de conferentie gedoopt in water en iedereen wil nu ook graag Gods geschenk van de doop in de Heilige Geest ontvangen. Na gebed raakt God hen machtig aan en loven ze de Heer in een nieuwe gebedstaal zoals op de eerste Pinksterdag. De dankbaarheid straalt eraf.

Naast de Bijbelse lessen, geven we ook les over samen met God je land bewerken.
Het grootste gedeelte van de bevolking heeft eigen land en verbouwt zijn eigen mais. Mais is hét basisvoedsel in Malawi. Dit wordt gemalen tot maismeel en daarvan wordt ‘nsima’ (een soort deegachtig bol) gemaakt. Nsima wordt twee keer per dag gegeten. Met, als het er is, een beetje vis en groenten. Hoe smaakt nsima? Nou, naar onze mening, heeft het eigenlijk helemaal geen smaak.
Maar net zoals de bevolking in Madagaskar ‘niet heeft gegeten’ als ze geen rijst op hebben, zo hebben de Malawiërs ditzelfde met nsima. Ze nuttigen een flinke berg en eten dus behoorlijk eenzijdig.

De oogsten van deze kerkleiders zijn helaas zeer schaars en zonder een baan kunnen ze geen dure kunstmest kopen en dus hun gezin niet goed onderhouden. Ook daar wil God verandering in brengen.
Dus in de middag dekken we met wat doeken de ramen af en maken we een primitieve bioscoop. Met onze mini projector tonen we vervolgens video’s van Farming God’s Way (op Gods manier boeren).

Deze manier is jaren geleden ontstaan toen een boer in Zimbabwe zeer slechte oogsten had. Hij vroeg God om een oplossing en God liet hem toen zien hoe Hij het als Opperboer en Ontwerper bedoeld heeft. Deze man is het op Gods manier gaan doen en zijn grond werd al gauw weer vruchtbaar en de opbrengst steeg enorm. Wat een zegen! Uit deze ervaring is Farming God’s Way ontstaan (zie filmpje (in engels)).
Al vele arme boeren in Afrika zijn dit gaan toepassen en het is bewezen dat de grond zodoende wel 40 keer meer opbrengt. Armoede is niet van God. Hij is de ultieme Gever. Hij gaf alles wat Hij had, Zijn Zoon Jezus, zodat wij het overvloedige Leven kunnen hebben.

De mannen raken enthousiast en onder de indruk van de nieuwe eenvoudige manier. En met z’n allen gaan we naar buiten en gewapend met een zelfgemaakte meetsnoer en Afrikaanse schop gaan we droog oefenen. Er wordt erg gelachen als Arjan, de azungu voor het eerst gaten in de harde grond slaat met het voor hem vreemde gereedschap. Iedereen doet mee. De één haalt as en doet het in het gat, de ander gooit er zogenaamde mest in, een ander dekt het toe en ‘plant’ de 3 maiszaadjes, En een ander zoekt bladeren voor de bedekking. We hebben lol.

Het einde van de week nadert en ieder ontvangt vol trots een mooi geprint certificaat met zijn naam erop.
Met verschillende speeches uiten de mannen hun dankbaarheid aan God, dat Hij zoveel van hen houdt en ons heeft gestuurd om hen gereedschappen te geven voor geestelijke groei en een begin om uit de armoede te komen. Halleluja!

Er moet echt gezegd worden, dit zijn moedige mannen, want ze hebben in korte tijd veel nieuwe dingen gehoord, maar staan erg open om te veranderen, zowel geestelijk als natuurlijk.