De avond voor vertrek naar Malawi begon al in Afrikaanse sferen. Amanda stond in de douche en prees de Heer voor de heerlijke warme douches in Nederland. Ze draaide de kraan open en… er kwam alleen koud water uit. We moesten wel erg lachen. De waterdruk in de ketel bleek te laag te zijn. We kregen al een Afrikaans voorproefje.
Dus prezen we vervolgens de Heer voor een werkende waterkoker en wasten we ons met een bekertje uit een emmer warm water.
God moedigt ons aan tot dankbaarheid. Niet als vervelende plicht, maar als bescherming van ons hart, zodat we in vrijheid door het leven kunnen gaan.

Verschillende nieuwsgierige mensen vragen zich af hoe het hier in Malawi is.
Om te beginnen, alles is weer heel herkenbaar voor ons.
Zoals bijvoorbeeld de houtskool luchtjes die je geregeld ruikt. De overvolle rammelende busjes die mensen als sardientjes vervoeren over de stoffige hobbelige onverharde wegen. De houten hokjes die als kleine winkeltjes langs de weg dienen. Hier en daar schreeuwende radio’s die Afrikaanse muziek produceren. De bijzondere vogelgeluiden in de ochtend. De giechelende mensen als een azungu (blanke) hen gedag zegt. Tja, het hoort er allemaal bij en geeft ons wel een glimlach. We zijn weer terug op Afrikaanse bodem.

Bij aankomst werden we warm onthaald door Byson en zijn vrouw. Ze hadden een maaltijd voor ons bereid, die we geacht werden alleen op te eten. Zijzelf gingen ergens anders zitten om te wachten tot we klaar waren. Als nuchtere Hollander voel je je daar ongemakkelijk bij, maar het is een Afrikaanse gewoonte om respect te tonen. Gelukkig hebben we deze gewoonte na een paar dagen kunnen doorbreken.

Byson is leider van een kerkje en hij zal de aankomende paar maanden met ons optrekken, meereizen en vertalen. Het is een vriendelijke, nederige man en wil graag leren. Dus is erg enthousiast over de tijd die we samen gaan doorbrengen.

Afgelopen zondag mochten we het woord delen in zijn kerkje. Zo zie je jezelf in de ochtend over een slingerend geitenpaadje een berg op klimmen langs kleine huisjes tot je bij het kerkje met strodak van Byson komt. De mensen waren zeer vereerd dat blanken christenen hen kwamen opzoeken in dit arme gedeelte van de stad.

Deze week is nog relatief rustig voor ons. We nemen deze tijd om ons verder voor te bereiden op de conferentie die zaterdag begint en om Byson beter te leren kennen.
Ook zijn we nog aan het wachten op onze bagage. Helaas door de overvolle vluchten is het blijkbaar een gewoonte om niet alle bagage mee te nemen. Samen met 10 anderen stonden we tevergeefs op al onze koffers te wachten. Dus leven we nu tijdelijk met wat we hebben, 1 set kleding en een tandenborstel.
Tja, dan is daar opnieuw de praktijkles van dankbaarheid. Wat kies ik? Stap ik in de vreugde of laat ik me leiden door de omstandigheden? Hebben de omstandigheden mij te pakken of heb ik de omstandigheden te pakken?

Wat ons betreft, wij kiezen opnieuw voor Gods manier en de bijbehorende vrijheid. En net zoals het nu populaire lied ook zegt:
I’ve got JOY!! (klik hier om het lied te luisteren)

Blijf in Mijn vrede, blijf in Mij; Mijn Woord moet in u zijn, dat maakt u vrij.