Onze inspanningen van de afgelopen maand zijn weer achter de rug. Arjan heeft zijn rennerstalent kunnen inzetten in de estafetteloop. Met 12 renners hebben ze in 2 dagen 240 kilometer afgelegd en zo een prachtig bedrag van uiteindelijk 7500 euro opgehaald. Zijn benen waren aardig getraind, dus alleen het slaaptekort was zijn ‘berg’ om te overwinnen. Wat een zegen. Het is God die ons gezondheid ter beschikking heeft gesteld. Dank U Jezus voor Uw volbrachte werk!

De wandeling van Amanda op de camino in Spanje was een mooie ervaring. Startend in het historische Pamplona met als doel de volgende grote stad 100 kilometer verderop, Logroňo.

De route kronkelt door heuvelig landschap, pittoreske gehuchtjes, afgewisseld door bos en wijngaarden.

Wandelen met God. Hoe gaat dat? Eigenlijk heel eenvoudig. Samen met Hem wandelen alsof Hij naast je loopt. Wat een eer om samen met DE Schepper op te lopen en met Hem te praten over de dingen die je ziet en beleeft. Dat is echt geen monoloog zoals sommigen denken. Hij praat terug. Maar als Zijn kinderen moeten wij leren om te luisteren en Hem te verstaan.

Elke dag (en nacht) verliep weer anders. De eerste dag werd al een uitdaging. Het idee was om rustig te beginnen en maar 11 kilometer te lopen aangezien deze Hollandse benen niet zoveel heuvels met rugzak had gelopen. Maar het leven loopt soms anders. Dan kom je moe aan in het dorp en krijg je te horen dat de herbergen dichtzitten en het volgende dorp 5 kilometer verder is (de steile heuvels op en weer af!).

‘Oke Heer, dit is voor U geen verrassing, U wist dit al van tevoren. Ik dank U voor Uw kracht in mijn lichaam en dat U zorgt dat er nog een bed vrij is daar in de herberg.’

En daar tijdens een rust stop bovenaan die klim met een prachtig uitzicht had ik een geweldig gesprek met een andere wandelaar. Hij was onder de indruk hoe God werkt. De Heer is de Regisseur als wij in onze rol wandelen.

De volgende dag, toen ik de Heer vroeg voor een goede rustige slaapplek, kwam ik dezelfde wandelaar een paar dorpjes verder weer tegen bij een bakkertje en vertelde hij mij over zijn rustige overnachting. Halleluja! De aanleiding tot mijn vraag aan de Heer was, dat ik de nacht ervoor bijna niet had geslapen, omdat er op de slaapzaal een waar concert van een half dozijn snurkers gaande was. Nee, het leven gaat niet perse altijd op rolletjes als je met God wandelt, maar Hij geeft wel uitkomst.

Zo kreeg ik door deze ontmoeting het adres van een rustige kamer. De kamer had zelfs een klein bad waar ik mijn stijve benen een flinke warmte behandeling kon geven!

Elke dag bracht andere dingen. De omgeving was steeds weer anders, maar ook de ontmoetingen met andere wandelaars. Soms had ik een goed gesprek ’s avonds in de herberg tijdens het gezamenlijke eten. Of onderweg als je stopt om op een steen een broodje en appel te eten.

Eén ontmoeting sprong er wel uit die ik had met Karsten, een Duitser. Ik kwam hem onderweg tegen bij een stenen bruggetje. Het was tijd voor wat vocht en voedsel. Zo gemoedelijk als het gaat op de camino, kwamen we in gesprek en vertelde hij dat hij deze route liep om na te denken. Hij had een zoon van 19 die problemen had met drugs en hij wist niet goed hoe hij daar mee om moest gaan en hij maakte zich zorgen om de toekomst, kijkend naar het hele wereldtoneel. Zo kon ik heel ontspannen getuigen van mijn relatie met Jezus die vrede en zekerheid geeft. Maar ook dat God dat voor hem voor ogen heeft. Hij was heel open en zei dat hij echt op zoek was naar zekerheid. Waarop ik hem kon vertellen dat echte zekerheid een naam heeft, en dat is Jezus. Na een lange lunch volgde ieder weer zijn weg.

Die dag was ik helemaal niet van plan om te stoppen in een bepaald dorp, maar het begon heet te worden, de rug en spieren begonnen in opstand te komen. Dus besloot ik spontaan toch te stoppen. Dit dorp was maar 2 herbergen rijk, die tegenover elkaar langs de camino stonden. Werd het vandaag de linker of rechter? Ik koos voor links. En wie vond ik daarbinnen zittend? Karsten, de Duitser. Hoe wonderlijk zijn Gods wegen! Het gesprek ging zo weer verder waar we 4 uur ervoor gestopt waren. De Heer zag zijn hongerige hart en borduurde zo verder.

Die avond vertelde ik de Heer dat het geweldig was, dat ik die dag zoveel met anderen over God kon spreken, maar dat ik de volgende dag toch ook weer meer met de Heer wilde praten.

De volgende ochtend begon, dat ik alleen aan het ontbijt zat. Alle andere wandelaars waren heel vroeg vertrokken. En de hele rest van de dag was er ver voor en achter me bijna geen wandelaar te bekennen. Zo kon ik heerlijk hardop met de Heer praten en zingen. Toen ik dit ’s avonds aan tafel vertelde waren anderen verbaasd, want zij hadden die dag wel heel veel wandelaars gezien.

De stad Logroňo kwam steeds dichterbij. De wandeling op de camino kwam ten einde.

Maar was Logroňo eigenlijk wel het doel van deze wandeling geweest…

Want de wandel met God gaat gewoon voort.

Elke dag wandelen met Hem is Gods doel voor ieder van ons.